Babam bir köyde büyüdü, anneannem bir köy öğretmeniydi ikisinden de az da olsa hikayeler dinleme fırsatım oldu. Zor hem de çok zordu bu işler, bilen bilir… Babam köyde okula gitme fırsatı yakalamış, kendini şanslı görür hep. Okumak isteği o kadar yoğun ki, elde de sınırlı kitap var, şehirden gelmiyor, basılı yazı olan ne olursa olsun bir fırsat, bir gün akıllarına geliyor arkadaşları ile tren yolunun yanına gidip bakınmaya başlıyorlar, hayvanları otlatırken bir arkadaşları gazeteye benzer bir şey gördüğünden bahsetmiş, hepsi arıyorlar çevreyi… tam o sırada bir tren geçiyor ve işte o an trendekilerden biri çocukları görüyor ve seslenmelerinde anlıyor atıveriyor elindeki 5-10 sayfalık gazeteyi camdan… sonrası sormayın artık mutluluk işte…
Şu an buradayım, yazıyorum, yazdığım üzerine harfler iliştirilmiş plastik tuşlar, şu an okunacak milyonlarca şey önümdeki ekranda beni bekliyor… buraya gelmek hepimiz için kolay olmadı, çoğumuz bilmiyor, biz daha şanslıydık, her gün vazgeçmeden ileriye gitti insanoğlu. Bazen aklınıza geliyordur yarın ne olacak, bilmek zor… ama şu kesin biz insanlar ilk günden son güne kadar öğreneceğiz, bunun için çabalayacağız. Ne isek ne olacaksak veya olmayacaksak hepsini öğreneceğiz, okuyacağız…
Bloğumda ne mi anlatacağım? Başladım bile anlatmaya bakın işte öğreniyorum, öğreniyoruz, öğrenmek istiyoruz işte bunu anlatacağım…
